Onla bunla aramızda geçen onca mesafeden sonra mesafelerin bile heseplanamayacağı bir düş gördüm dün akşam. ben, tocqueville ve babam benim arabada gidiyorduk. toprak bir yolda ormana daldık. bir süre kimse konuşmadan devam ettik yola. her aynaya bakışımda arka koltukta babamı ve tocqueville gördükçe gözlerime inanamıyor şaşırıyordum.Sessizliği bir söz bozdu "Şerefle bitirilmesi gereken en ağır görev, hayattır"
tocqueville babamı nerden tanıyordu acaba.
1 yorum:
söylenen söz çok güzel...hayatta ne yaparsak yapalım, başımıza ne gelirse gelsin şerefimizden asla ödün vermemeliyiz...
Yorum Gönder